Nasıl bu kadar ara verdim ben de bilemiyorum; yani aslında biliyorum da nedense kabullenmek işime gelmiyor. Son iki ayda İştar' ın gelişimi büyük bir hızla ilerledi ki artık gündelik olarak bile yazsam yine de yetişemem.
Her gün yeni bir kelime, yeni bir davranış gözlemliyoruz minik kelebeğimde. Fakat şu son iki ayın tam ortasına tekabül eden acı bir olay sanırım beni tahmin ettiğimden de çok etkilemiş olmalı ki şuraya iki satır bir şey yazamadım kızım için.
En son buraya yazdığımda tarih 7 Haziranmış..
Ben 3 haftalık hamileymişim yani..
Evet, hamile..
Kendiliğinden, doğal, katkısız ve tamamen sürpriz..
Önce şaşırdık, sonra sevindik, sonra endişelendik, sonra bir sonraki beta hcg testi sonucu için sabırsızlandık vs..5 haftalık olana kadar 5 kere yaptırdığım test sonuçları umut vericiydi ;kitabına göre 48 saatte bir ikiye katlanıyordu değerler. Fakat nedense içimde bir his bir şeylerin yolunda olmadığı, bu işin sürmeyeceğini söylüyordu. Eşimin "bu da kız olacak" yorumları bile pek fikrimi değiştirmiyordu.
20 Haziran'da Adnan Menderes Havaalanı güvenlik kontrolünden geçerken yine o tanıdık cümleyi bu kadar kısa süre sonra kuracağımı doğrusu hiç beklemiyordum: "bebek bekliyorum, elle kontrol yapsanız olur mu?"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder