Okul, soğuk hava, geç saatte okuldan eve gelmeler derken doğal olarak hafta içi İştar' ın hayatı aşırı rutin geçiyor. Zaten en erken 18:15 gibi eve geliyor,yemek saati 19:30. Eğer akşam bir yerlere gitmeyeceksek (ki gitmemek daha doğru, bu sefer uyku düzeni aşırı şaşıyor) , biraz oyun, kostüm giy çıkar, banyo, yemek vs derken bir bakıyorum hoop saat 21:15 olmuş.
Bu bizim yatma borumuzun öttüğü saat.Ha uyuma borumuz ancak 22:30 civarı ötüyor, o ayrı!
Son dönemlerde İştar'ın akşam aktivitelerine müziği de ekledik.
Geçen yıl anaokulu şarkıları öğrenicez diye her ay iyi paralar bayıldığımız popüler müzik kursu,bu sene aniden bi ivme kazandı.Bir kaç hafta içinde nota okumaya ve hatta çalmaya geçtik.Öğretmenimiz bizden bir metalofon (ksilefon) almamızı istedi.Şu an 3 notalı şarkılar üzerinde çalışıyorlar ve hepi topu yarım saatlik derste ne öğretmenin çocuklarla birebir ilgilenmesi mümkün, ne de çocukların anında olup biten şeyleri kavrayıp öğrenebilmesi.Ben bile çoğu zaman mal mal bakarken buluyorum kendimi.Her ders en az 2-3 yeni kavram öğreniyorlar, dolayısıyla ödevlerimizi yapmazsak ipin ucu kaçacak gibi.
İşin esası önümüzdeki sene için de hazırlık olacak bu durum, iyi kötü İştar'ın da ödevleri olacak çünkü.
İştar ödev konusunda şu an aşırı disiplinsiz.Henüz 4,5 yaşında, oturup ödev yapmak için gerekli bilişsel süreçlerden geçmedi daha.Ancak bir müzik aletinin belli tuşlarına basarak,bilinçli şekilde müzik üretmenin keyfine varmasını sağlamak lazım İştar'ın. Müziğe yeteneği olsun olmasın, müzikten bilinçli şekilde keyif alan bir insan olsa bile yeterli benim için.
Bu hafta Cuma akşamı İştar'ın gruplarına yeni dahil olduğu ama birlikte olmaktan inanılmaz mutlu olduğu Sade ve Mavi ile birlikteydi.Gece 1'de hala oynuyorlardı.Birlikte sanki doğum günü kutlaması varmış gibi pastaya mum yakıp üflediler. Sade ve Mavi ,İştar'dan yaklaşık 9 ay büyükler ama birlikte çok güzel oynuyorlar. Hatta Sade, İştar'la beraber paten derslerine de başladı. Sade'nin de ikiz kardeşleri var ve Ayşe'den 1 ay küçük.O yüzden bebekli çocuklu buluşmaları ailecek biz de çok seviyoruz. Kızlar oyun oynarken, bebişler de kendi aralarında sosyalleşiyorlar- yani birbirlerinin oyuncaklarını ağızlarına sokuyorlar -
Cumartesi müzik kursundan sonra, bir doğum günü partisine davetliydik.Yolda ufak tefek alışverişler yaptıktan sonra parti alanına vardık. İştar, bu aralar bana aşırı düşkün, daha önce anlatmıştım. Fakat durumun ciddiyetini ancak bu hafta kavrayabildim. Her taraf hediye, balon, animatör ve İştar'a normalde asla vermediğim muzur gıdalar doluyken,İştar ne yaptı dersiniz? Partinin ilk 1 saatinde resmen bana yapıştı! Sürekli yanıma gelip,ya kucağıma oturdu, yada ağlaya ağlaya birilerini bana şikayet etti.Bana düşkün olmasının yanı sıra, aslında doğum günü çocuğunun bizim sık görüştüklerimiz arasında olmaması ( yanni kimin doğumgünü ki bugün sendromu), bu aralar kuzeniyle de az görüşüyor olması ve görüşseler de birlikte oynamaktan çok tv seyretme ve bireysel takılma boyutunda olmaları ( Zeynep 6 yaşında,İştar 4,5 ve kesinlikle iki yaş grubu arasında dağlar kadar fark var),kuzeninin son doğum gününde kendini biraz dışlanmış hissetmesi ( 6 yaş ve üzeri kız çocuklarının biraz kötücül olması nedeniyle partideki bir kaç kız İştar'la oynamak istememişti) İştar'ın bu davranışlarının altında yatan diğer sebepler.
Bu faktörlerin olmadığı durumlarda da İştar yine bir bahaneyle yanıma geliyor ama..Oturup düşündüğümdei birden parçalar birleşti gözümün önünde.
İştar'ın bu aralar keşfettiği duygusal durum aslında " dışlanmışlık hissi"
"Oyun kurdular, beni almadılar".
"x benimle oynamıyor"
"y, sen git dedi bana"
Bu cümleler şu sıralar İştar'ın ağzından sık duyduğum konu başlıkları. Dikkatimi çekiyor ve gözlemdeyim. İştar yapı olarak aslında hassas,içli bir çocuk. Daha küçük yaşlarda, oyuna alınmadığı zaman direkt kafa göz girerdi.Zamanla büyüdü ve bu tip sosyal engellerle karşılaştığında verdiği tepki artık içe kapanma ( gruptan ayrılıp, kenarda durma) yada ortamda ben varsam hemen koşup şikayetçi olma.Okulda da aynı şeyleri yapıyor mu bilmiyorum.Soramıyorum da.
Offf maalesef öğretmeni çok tecrübesiz bir kız,bu tip psikolojik tahlilleri yapacak durumda değil.
Okulun pedagogu da var ama İştar özelinde yardım alabileceğimi hiç sanmıyorum.100 tane çocuk var okulda.Kadının hakim olduğu çocuklar ancak sorunlu olanlardır.Diğerleriyle ilgili velilere yaşa göre genel geçer bilgiler verip geçiştirir.
Oysaki İştar'ın şu an içinden geçtiği bu duygu durumu, ilerideki tüm yaşantısını etkileyecek boyutlara da gelebilir.Ben bu süreci önemsiyorum ve bir kaç defa daha benzer şeyler gözlemlersem, bir uzman yardımı almayı düşünüyorum.
Çocuğun öncelikle duygusal gelişimi önemli.Bana göre bir insanın hayattaki en büyük başarısı sağlıklı ve sevgi odaklı sosyal ilişkiler kurabilmiş olması.Buradan kastım çok geniş arkadaş çevresi vs bile değil, bu ancak bir sonuç olabilir.Sosyal ilişki dediğimiz şey o kadar geniş kapsamlı ki. Anneannesiyle, kuzeniyle, amcasıyla, sınıf arkadaşıyla, annesinin arkadaşıyla, öğretmeniyle, kısacası hayatında karşısına çıkan herkesle kurduğu 1 dakikalık yada bir ömür boyu sürecek insanı interaksiyondan bahsediyorum.
Komşu teyzeyi gördüğünde "günaydın,nasılsınız" demeyi akıl edebilen,eve misafir geldiğinde" hoş geldiniz" cümlesini içinden geldiği için, gerçekten o kişiyi önemsediğini göstermek istediği için söyleyen, kendinden yaşça küçüklere sevgi dolu davranan,sorunlara kavga yada şikayet değil çözüm odaklı yaklaşan, arkadaş canlısı,insan sever, gülümseyen, mutlu olmak için dış etkenlere ihtiyaç duymayan bir çocuk yetiştirmek benim hayalim. Böyle bir insan hangi üniversiteden mezun olmuş olursa olsun meslek hayatında başarılı olur,Bu insan iyi bir evlilik (bundan kastım elbette mutlu olacağı bir evlilik) de yapar.Çok güzel yada çok akıllı olmasına hiç gerek yok.
İştar, bir şekilde hayatın ona getirebileceği tüm dalgalara karşı dayanıklı bir gemide olmalı ve bunun da temelleri 0-6 yaşta atılıyor aslında.Herkes özgüven özgüven diyor ya, hah işte İştar, alınmadığı o oyunu dert etmeyecek kadar öz güvenli olmalı ve karşılaştığı sosyal sorunlara bir şekilde çözüm üretebilmeli..Dışlandım deyip demoralize olmak yada koşa koşa bana sığınmak yerine,arkadaşlarının o oyunu bırakıp, kendisinin kuracağı çok daha ilginç, yeni bir oyunu oynamasını sağlayacak kadar "cingöz" bir çocuk olması, ileri hayatında yapacağı en büyük yatırım aslında.BU konu önemli, daha çok araştıracağım. Zaten bu sıralar bol bol Özgür Bolat izliyorum youtubeda.
Neyse ya, ne çok yazdım.Ve woww nereden nereye geldik İştar'ın bloğunda. İlk dişi çıktı, altına çiş yaptılardan ,derin psikolojik çözümlemelere geçtik artık. Bir insan büyütmek ne kadar keyifli bir yolculuk..
6 Aralık 2016 Salı
2 Aralık 2016 Cuma
4,5 Yaşında Yabancı Dil Eğitimi
Baştan söyliyeyim: hırslı "Türk" anne babaların, eğer bu meslekleri değilse, çocuğa bildikleri yabancı dili öğretmeye çalışmalarını, hatta abartıp çocukla İngilizce vs dilde konuşmalarını komik ve özenti bulurum. Çoğunda, bizim yaş grubumuza özgü anadolu lisesi- kolej İngilizce aksanı vardır. Gözüm kapalı Türk'ün İngilizcesini ayırt ederim.Cem Yılmaz'ın gösterisinde çok güzel anlattığı gibi,gramer bilgimiz uçsuz bucaksız, pratiğimiz ise bir hayli sallantıdadır. Alt yazıları olmadan dizi yada film bile izleyemez pek çoğumuz ama genel olarak etrafımızdaki insanların çoğu İngilizce' yi Türkiye ortalamasının üzerinde bilir. (Bu arada ben sadece İngilizceyi iyi bildiğim için bu şekilde örnek veriyorum, Frankafon ve Almancacılara saygılar).
Uzun yıllarını yurt dışında geçirmiş çok az sayıda insan ise aksansız şekilde konuşmayı başarıyor.Ha durum böyle ise, çocukla İngilizce konuşmakta sakınca yok elbette.
İştar 3 yaşına bastığı yaz, evimize yakın küçük bir anaokuluna gitti.Okulun nüfusu azdı o yüzden sınıflar karma. İştar 2 ay boyunca 5-6 yaş grubuyla İngilizce dersleri aldı ve her gün farklı bir İngilizce şarkıyla giderdik evimize.Hani o yaşta birisi adamakıllı uğraşsaydı İştar şu anda orjinal dilinde izlerdi çizgi filmleri.Çünkü beyin küçük yaşlarda o derece sünger, o derece hızlı.
4 yaş itibariyle yeni başladığı okulunda ,her gün İngilizce dersi var dedikleri için İştar' ın dil öğrenme sürecine müdahil olmadım ve bir yılımız böyle geçti. Arada çok basit bir kaç soru sordum- cevaplayamadı. Derken o 3 yaşında öğrendiği kavramları da unutuverdi.
1 yıl içinde 3-5 yeni kelime ve "how are you " sorusunun cevabı dışında bir şey öğrenmediler. Yaz geldi ve İştar ile aynı yaşta bir arkadaşının şakır şakır İngilizce konuşabildiğini, tüm çizgi filmleri İngilizce izlediğini gördüm.Babası çocukla doğduğundan beri genellikle İngilizce konuşuyormuş eyvallah ama beni asıl şaşırtan " zaten okulda kapıdan içeri girdikleri anda İngilizce konuştukları için mecburen bilmesi gerekiyordu" demeleri.
Yani böyle ana okulları var.
Peki bizim İzmir'de neden yok?
Bazı okullarda ana dili İngilizce olan öğretmenler var ama sistem bunun üzerine değil.Oysa çocuğa belli bir yabancı dili öğretmek üzere formatlanmış,bir yandan da diğer konuların da dahil edildiği bambaşka programlar hazırlanabilir.Hatta o ayki konular hem Türkçe hem yabancı dilde öğretilebilir.
Diyorlar ki: e bu çocuklar daha Türkçe'ye hakim değil.Tam da işte bu nedenden o boşluğu çok kolay doldurabiliriz çünkü her şey taze ve tabula rasa (yani boş masa)!
Bir arkadaşım bana basit İngilizce kitaplar hediye etti İştar'a okumam için. Bu ay bir gün Türkçe, bir gün İngilizce kitap okuyorum.Bendeki kitapların kimisi çok giriş seviyesinde, İştar'ın rahatça takip edebileceği gibi, bazıları da bir hayli kompleks.Ama anlasın anlamasın okumaya devam ediyorum.Bu yaptığımın çok da doğru olduğunu düşünmüyorum ama kendi haline bırakırsam hiç bir şey öğrenemeyecek! Hedefim 2017 yılında İştar'a eni konu sağlam bir İngilizce altyapı hazırlamak.Anaokulunda birazcık olsun öğrendiği Almanca'sını da youtube videolarıyla desteklemek.Onu da unutsun istemiyorum.
İlerisi için, çok ciddi bir sorun yaşamadığımız sürece İştar'a evde ödev yaptırmak,okuldaki derslerini takip etmek gibi bir niyetim yok.Bana ne, onu okuldaki öğretmeni düşünsün, onun sorunu.Ama en azından bir yabancı dili çok iyi konuşuyor ve anlıyor olmasını garantilemem gerekiyor.Dil o kadar somut ve yaşamın içinde bir şey ki.Her an her şekilde lazım.Ve İngilizcen (yada başka bir dil) az ise,aslında vizyonun o kadar dar ki. Bunu İştar'ın gittiği okul veremiyorsa,o zaman ben devreye girmek zorundayım. İştar'ın dil öğrenmesi için şimdi en iyi zaman, hatta geç bile kaldım.Bakalım nereye geleceğiz 1 sene içinde.
Uzun yıllarını yurt dışında geçirmiş çok az sayıda insan ise aksansız şekilde konuşmayı başarıyor.Ha durum böyle ise, çocukla İngilizce konuşmakta sakınca yok elbette.
İştar 3 yaşına bastığı yaz, evimize yakın küçük bir anaokuluna gitti.Okulun nüfusu azdı o yüzden sınıflar karma. İştar 2 ay boyunca 5-6 yaş grubuyla İngilizce dersleri aldı ve her gün farklı bir İngilizce şarkıyla giderdik evimize.Hani o yaşta birisi adamakıllı uğraşsaydı İştar şu anda orjinal dilinde izlerdi çizgi filmleri.Çünkü beyin küçük yaşlarda o derece sünger, o derece hızlı.
4 yaş itibariyle yeni başladığı okulunda ,her gün İngilizce dersi var dedikleri için İştar' ın dil öğrenme sürecine müdahil olmadım ve bir yılımız böyle geçti. Arada çok basit bir kaç soru sordum- cevaplayamadı. Derken o 3 yaşında öğrendiği kavramları da unutuverdi.
1 yıl içinde 3-5 yeni kelime ve "how are you " sorusunun cevabı dışında bir şey öğrenmediler. Yaz geldi ve İştar ile aynı yaşta bir arkadaşının şakır şakır İngilizce konuşabildiğini, tüm çizgi filmleri İngilizce izlediğini gördüm.Babası çocukla doğduğundan beri genellikle İngilizce konuşuyormuş eyvallah ama beni asıl şaşırtan " zaten okulda kapıdan içeri girdikleri anda İngilizce konuştukları için mecburen bilmesi gerekiyordu" demeleri.
Yani böyle ana okulları var.
Peki bizim İzmir'de neden yok?
Bazı okullarda ana dili İngilizce olan öğretmenler var ama sistem bunun üzerine değil.Oysa çocuğa belli bir yabancı dili öğretmek üzere formatlanmış,bir yandan da diğer konuların da dahil edildiği bambaşka programlar hazırlanabilir.Hatta o ayki konular hem Türkçe hem yabancı dilde öğretilebilir.
Diyorlar ki: e bu çocuklar daha Türkçe'ye hakim değil.Tam da işte bu nedenden o boşluğu çok kolay doldurabiliriz çünkü her şey taze ve tabula rasa (yani boş masa)!
Bir arkadaşım bana basit İngilizce kitaplar hediye etti İştar'a okumam için. Bu ay bir gün Türkçe, bir gün İngilizce kitap okuyorum.Bendeki kitapların kimisi çok giriş seviyesinde, İştar'ın rahatça takip edebileceği gibi, bazıları da bir hayli kompleks.Ama anlasın anlamasın okumaya devam ediyorum.Bu yaptığımın çok da doğru olduğunu düşünmüyorum ama kendi haline bırakırsam hiç bir şey öğrenemeyecek! Hedefim 2017 yılında İştar'a eni konu sağlam bir İngilizce altyapı hazırlamak.Anaokulunda birazcık olsun öğrendiği Almanca'sını da youtube videolarıyla desteklemek.Onu da unutsun istemiyorum.
İlerisi için, çok ciddi bir sorun yaşamadığımız sürece İştar'a evde ödev yaptırmak,okuldaki derslerini takip etmek gibi bir niyetim yok.Bana ne, onu okuldaki öğretmeni düşünsün, onun sorunu.Ama en azından bir yabancı dili çok iyi konuşuyor ve anlıyor olmasını garantilemem gerekiyor.Dil o kadar somut ve yaşamın içinde bir şey ki.Her an her şekilde lazım.Ve İngilizcen (yada başka bir dil) az ise,aslında vizyonun o kadar dar ki. Bunu İştar'ın gittiği okul veremiyorsa,o zaman ben devreye girmek zorundayım. İştar'ın dil öğrenmesi için şimdi en iyi zaman, hatta geç bile kaldım.Bakalım nereye geleceğiz 1 sene içinde.
İştar'ın Haftaiçi Bir Günü
Bu bloğu- zaman zaman kesintiler olsa da - bir şekilde sürdürdüğüm için çok mutluyum. Kimsenin okuyup okumaması da çok önemli değil, çünkü ben hem Ayşe'nin hem de İştar'ın bloglarını sadece ve sadece anı olsun diye yazıyorum.Geriye dönüp okumak o kadar eğlenceli ki.
Aslında kızlarla rutin bir günümüzü videoya da çekmek lazım. Her yıl kızlarım büyürken bu rutinler de değişiyor, eskileri unutuveriyoruz.
Hele şimdi, tam şu gün yani 2 Aralık 2016'da..İştar'ım neredeyse 4,5 yaşında; Ayşe'm de 8,5 aylık..En tatlı, en unutulmayacak zamanları tam da şimdi. Her ne kadar fazlası beni bunaltsa da, çocuklarımla geçirdiğim zamanlar kadar mutlu olduğum bir şey yok gerçekten.
Çok uykusuzum- gece boyunca en az 5 kere uyanıyorum- ve tüm planlarımı çocuklarıma göre yapıyorum, bu da otomatik olarak bazı aktiviteleri yapamamam anlamına geliyor; ama hiç mutsuz değilim.Geç yaşta anne olmanın da etkisiyle, her anın tadını çıkarmaya bakıyorum.Hatta keşke iş yerinde düzgün bir ortam olsa da hiç olmazsa Ayşe' yi götürüp, iş aralarında onunla vakit geçirebilsem..Zaman çok hızlı akıp gidiyor; Ayşe'nin de, İştar' ın da bebeklik ve çocukluk çağları bitecek; artık anne babayı istemeyen,ajandaları dolu, bağımsız ruhlu ergenlere dönüşecekler; ve eşimle biz kukumav kuşu gibi kalacağız bir başımıza, biliyorum.
İştar şu sıralar bana inanılmaz düşkün. Okuldan gelip uyuyana kadar tüm zamanını benimle geçirmek istiyor. Nereye gitsem peşimde yada tepemde.
Sabahları İştar'ı uyandırmakta çok zorlanıyorum.Hazırlanıp 8:20 gibi gelen servisine yetişmesi lazım- ki 8:20 hiç de fena bir zamanlama değil aslında.Önümüzdeki sene hangi okulda olacağını bilmiyorum ama en yakın okulun servisi bile 8:15'te geliyor, beklemeden gidiyor.Üstelik seneye bir de kahvaltı faslı olacak. Şu an işimiz çok kolay, sadece giydirip saçını yapmam yeterli.Hele ki kuzeninin gittiği okula gönderirsek- ki bu durumda imkansız- okul öncesi sınıfında 7 gibi, 1. sınıftan itibaren de 6:30'da uyanması lazım ki servise yetişebilsin.Şu anda, servisi kaçırsa bile - ki haftada minimum 2 kere oluyor bu- ya ben ya babası okuluna hemen bırakabiliyoruz,zira evle okul arası sadece 10 dakika.Ama önümüzdeki yıl için göndermeyi düşündüğümüz okul seçeneklerinin eve uzaklığı minimum 25 dakika ile şehrin diğer ucu arasında değişiyor. Yani kesinlikle servisi kaçırmak gibi bir lüksü olmaması lazım!!
Her neyse, öyle böyle, gıdık gıdık derken İştar uyanıyor, hemen giyinme faslına geçiyoruz. Hazırlanmak için genelde 10 dakikamız filan oluyor.Saç baş yapımı ve İştar'ın okul çantasının hazırlanması kısmından sonra genelde servis öğretmeni arıyor. Ayakkabılarını kendisinin giymesi için bin defa hatırlatma yaptıktan sonra, apar topar aşağıya iniyoruz ve uzun bekleyişimiz başlıyor.İnsanlar bizim kadar azimli olmadıkları için sanırım, çocuklar gecikiyor, onlar gecikince bizim de servisi bekleme süremiz artıyor.Neyse servis geliyor,İştar'ı yolcu ediyorum.
Kahvaltısını okulda yapıyor. İştar'ın gittiği okul yemek yönünden bir hayli zayıf ve maalesef İştar kahvaltıyı normalde sevmeyen bir çocuk.Dolayısıyla onu okulda motive edecek bir şey pek yok. Genelde ekmek,çok az peynir ve sütmüş İştar'ın kahvaltısı. Yumurta filan normalde yemiyor zaten. Genellikle okulda keyifli vakit geçirdiğini söylüyor öğretmeni.Benim de bu anlamda içim rahat,2 yaşından beri anaokuluna gönderdiğim için çok mutluyum.
Akşam 4 gibi dersleri bitiyor, serbest saatleri başlıyor. 5 gibi de servislere bindiriliyorlar.Buraya kadar her şey normal ama maalesef İştar'ın eve gelişi en erken 18:15 oluyor.Bunca zaman servis evle okul arasındaki 10 dakikalık yolun tüm ara yollarına girip çıkıyor ve en son İştar'ı bırakıyorlar.Sabahları da en geç İştar'ı almaları bizim için bir avantaj olsa da, özellikle bu sıralarda İştar'ı hep ya uyurken yada yarı uykulu teslim alıyoruz. Eve girdiğinde ayılması zaman alıyor ve bazen de ağlama krizlerine giriyor. Okuldan döndüğünde Ayşe'nin dil gelişimi ve iki kardeşin verimli zaman geçirmeleri adına özellikle birlikte olmalarını tercih ediyorum. Ayşe' yi hemen İştar'ın odasına koyuyoruz ama İştar tabi sağa sola kaçıp, yer değiştirip planlarımızı bozabiliyor.
Eh akşam mesai saati çıkışı gibi 18:30'da eve gelince, hedef uyku saatimiz olan 21:30'a pek de bir şey kalmıyor.Bu yüzden site arkadaşlarıyla oynatma gibi bir şeye genellikle mesafeli yaklaşıyorum. Spontan gelişen bir şey olursa da o gün İştar'ın yatması 11'leri buluyor zaten. Saat 19:30 gibi yemek anonsu yapıyorum.Okulda daha çok sebze ve karbonhidrat ağırlıklı menüler çıktığı için, akşamları et, balık,tavuklu çorba vs gibi yemekler oluyor.Bazı günler iştahsız, bazı günler 2-3 tabak yemek yendikten sonra eğer banyo günümüzse banyo, değilse anneyle oyun oynama saati başlıyor.Her gün ama her gün hedefim,İştar'ı erken bir saatte uyutmak ama bunu asla başaramadım.
Saat 9 gibi pijamalarını giydiriyorum,odasının ışığını söndürüp,gece lambasını yakıp uyku atmosferi yaratıyorum.Bir kitap seçiyoruz - şu sıralar bir gün Türkçe,bir gün İngilizce-.Kitap bitince bir kitap da İştar bize okuyor.Sonra tuvalet, sonra diş fırçalama.Sonra yatıyoruz.Ben yanına uzanıyorum ki daha çabuk uykuya geçsin diye.Saat 21:40 olmuş.İştar bir sağa bir sola dönüyor.Arada kalkıp oturuyor, sonra pat geri düşüyor.Derken su istiyor.Kalkıp getiriyorum.5 dakika sonra "anne bir daha çişim geldi" diyor,tuvalete götürüyorum.
Saat 10:15, yataktayız.Sinirlerim bozulmaya başladı, hala uyumuyor.Sorular soruyor, kendi kendine konuşuyor,sağa sola dönüyor. 10:30'a doğru benim de artık uykum gelmeye başlıyor,gözlerim kapanıyor. Veee hoppp dalıyorum..Uyandığımda saat 10:45..İştar uyumuş..
İşte bu noktadan sonra İştar artık top patlasa uyanmıyor.İster yerini değiştir,ister evde parti yap.Gece eğer kendi yatağında uyuduysa mutlaka 2-3 gibi uyanıp "anne, anne korkuyorum" diye sesleniyor.Yok benimle birlikte uyuduysa sabaha kadar kesintisiz uyuyor.
Neredeyse iki yıldır, İştar'ın kendi kendine erken saatte yatağında uyumasını sağlamak için neler denemedim ki? Stickerla ödüllendirme, tehdit,melisalı şurup vs vs...
Daha bir gece bile ben İştar'ın 21:30'da yatağında yanında kimse uzanmadan uyumasını sağlayamadım.Başlangıçta niyetler bu yönde olsa da kazanan hep İştar oldu.
Ve ben artık işi iyice saldım ve akışına bırakmaya karar verdim. Korkuyorum mu dedi,canı yanıma mı gelmek istedi?Öyle yapıyoruz. Ne yaparsam yapayım 10:30'dan önce uyumuyor mu?Kasmıyoruz, uyku hazırlık saatini de geriye çektik artık.Mücadele edilecek bir konu değil bu durum.
Ben de İştar gibiydim.Erken kalkamayan, akşamları da erken saatte uyuyamayan bir çocuktum. Okulum uzak olduğu için sabahları 7:30'da kalkmam gerekiyordu.O saatte gözümü açabilmem için 10 gibi yatardım ancak yine de 10:30'dan önce uyuyamazdım,sürekli sağa sola dönerdim. Ve buna rağmen ilk derslerde kafamı sıraya vurup uyuklardım.
Yıllar geçti,37 yaşına geldim.Hala ama hala 8'den önce uyanırsam, kaçta yatarsam yatayım; serseme dönüyorum, gece de ne kadar uykum olursa olsun 11'den önce uyuyamıyorum. Çok tanıdık değil mi :) İşte insan çocuk yetiştirirken ne kadar idealist olursa olsun, şunu hep unutuyoruz: armut her zaman dibine düşüyor.Elmadan kavun, cevizden fındık çıkmıyor.
İskandinav çocuk yetiştirme yöntemi her zaman ilgimi çekti ve baş tacı ettim ama eldeki malzeme Türkoğlu türk olunca, yapılacak şeyler de sınırlı oluyor tabi !
Aslında kızlarla rutin bir günümüzü videoya da çekmek lazım. Her yıl kızlarım büyürken bu rutinler de değişiyor, eskileri unutuveriyoruz.
Hele şimdi, tam şu gün yani 2 Aralık 2016'da..İştar'ım neredeyse 4,5 yaşında; Ayşe'm de 8,5 aylık..En tatlı, en unutulmayacak zamanları tam da şimdi. Her ne kadar fazlası beni bunaltsa da, çocuklarımla geçirdiğim zamanlar kadar mutlu olduğum bir şey yok gerçekten.
Çok uykusuzum- gece boyunca en az 5 kere uyanıyorum- ve tüm planlarımı çocuklarıma göre yapıyorum, bu da otomatik olarak bazı aktiviteleri yapamamam anlamına geliyor; ama hiç mutsuz değilim.Geç yaşta anne olmanın da etkisiyle, her anın tadını çıkarmaya bakıyorum.Hatta keşke iş yerinde düzgün bir ortam olsa da hiç olmazsa Ayşe' yi götürüp, iş aralarında onunla vakit geçirebilsem..Zaman çok hızlı akıp gidiyor; Ayşe'nin de, İştar' ın da bebeklik ve çocukluk çağları bitecek; artık anne babayı istemeyen,ajandaları dolu, bağımsız ruhlu ergenlere dönüşecekler; ve eşimle biz kukumav kuşu gibi kalacağız bir başımıza, biliyorum.
İştar şu sıralar bana inanılmaz düşkün. Okuldan gelip uyuyana kadar tüm zamanını benimle geçirmek istiyor. Nereye gitsem peşimde yada tepemde.
Sabahları İştar'ı uyandırmakta çok zorlanıyorum.Hazırlanıp 8:20 gibi gelen servisine yetişmesi lazım- ki 8:20 hiç de fena bir zamanlama değil aslında.Önümüzdeki sene hangi okulda olacağını bilmiyorum ama en yakın okulun servisi bile 8:15'te geliyor, beklemeden gidiyor.Üstelik seneye bir de kahvaltı faslı olacak. Şu an işimiz çok kolay, sadece giydirip saçını yapmam yeterli.Hele ki kuzeninin gittiği okula gönderirsek- ki bu durumda imkansız- okul öncesi sınıfında 7 gibi, 1. sınıftan itibaren de 6:30'da uyanması lazım ki servise yetişebilsin.Şu anda, servisi kaçırsa bile - ki haftada minimum 2 kere oluyor bu- ya ben ya babası okuluna hemen bırakabiliyoruz,zira evle okul arası sadece 10 dakika.Ama önümüzdeki yıl için göndermeyi düşündüğümüz okul seçeneklerinin eve uzaklığı minimum 25 dakika ile şehrin diğer ucu arasında değişiyor. Yani kesinlikle servisi kaçırmak gibi bir lüksü olmaması lazım!!
Her neyse, öyle böyle, gıdık gıdık derken İştar uyanıyor, hemen giyinme faslına geçiyoruz. Hazırlanmak için genelde 10 dakikamız filan oluyor.Saç baş yapımı ve İştar'ın okul çantasının hazırlanması kısmından sonra genelde servis öğretmeni arıyor. Ayakkabılarını kendisinin giymesi için bin defa hatırlatma yaptıktan sonra, apar topar aşağıya iniyoruz ve uzun bekleyişimiz başlıyor.İnsanlar bizim kadar azimli olmadıkları için sanırım, çocuklar gecikiyor, onlar gecikince bizim de servisi bekleme süremiz artıyor.Neyse servis geliyor,İştar'ı yolcu ediyorum.
Kahvaltısını okulda yapıyor. İştar'ın gittiği okul yemek yönünden bir hayli zayıf ve maalesef İştar kahvaltıyı normalde sevmeyen bir çocuk.Dolayısıyla onu okulda motive edecek bir şey pek yok. Genelde ekmek,çok az peynir ve sütmüş İştar'ın kahvaltısı. Yumurta filan normalde yemiyor zaten. Genellikle okulda keyifli vakit geçirdiğini söylüyor öğretmeni.Benim de bu anlamda içim rahat,2 yaşından beri anaokuluna gönderdiğim için çok mutluyum.
Akşam 4 gibi dersleri bitiyor, serbest saatleri başlıyor. 5 gibi de servislere bindiriliyorlar.Buraya kadar her şey normal ama maalesef İştar'ın eve gelişi en erken 18:15 oluyor.Bunca zaman servis evle okul arasındaki 10 dakikalık yolun tüm ara yollarına girip çıkıyor ve en son İştar'ı bırakıyorlar.Sabahları da en geç İştar'ı almaları bizim için bir avantaj olsa da, özellikle bu sıralarda İştar'ı hep ya uyurken yada yarı uykulu teslim alıyoruz. Eve girdiğinde ayılması zaman alıyor ve bazen de ağlama krizlerine giriyor. Okuldan döndüğünde Ayşe'nin dil gelişimi ve iki kardeşin verimli zaman geçirmeleri adına özellikle birlikte olmalarını tercih ediyorum. Ayşe' yi hemen İştar'ın odasına koyuyoruz ama İştar tabi sağa sola kaçıp, yer değiştirip planlarımızı bozabiliyor.
Eh akşam mesai saati çıkışı gibi 18:30'da eve gelince, hedef uyku saatimiz olan 21:30'a pek de bir şey kalmıyor.Bu yüzden site arkadaşlarıyla oynatma gibi bir şeye genellikle mesafeli yaklaşıyorum. Spontan gelişen bir şey olursa da o gün İştar'ın yatması 11'leri buluyor zaten. Saat 19:30 gibi yemek anonsu yapıyorum.Okulda daha çok sebze ve karbonhidrat ağırlıklı menüler çıktığı için, akşamları et, balık,tavuklu çorba vs gibi yemekler oluyor.Bazı günler iştahsız, bazı günler 2-3 tabak yemek yendikten sonra eğer banyo günümüzse banyo, değilse anneyle oyun oynama saati başlıyor.Her gün ama her gün hedefim,İştar'ı erken bir saatte uyutmak ama bunu asla başaramadım.
Saat 9 gibi pijamalarını giydiriyorum,odasının ışığını söndürüp,gece lambasını yakıp uyku atmosferi yaratıyorum.Bir kitap seçiyoruz - şu sıralar bir gün Türkçe,bir gün İngilizce-.Kitap bitince bir kitap da İştar bize okuyor.Sonra tuvalet, sonra diş fırçalama.Sonra yatıyoruz.Ben yanına uzanıyorum ki daha çabuk uykuya geçsin diye.Saat 21:40 olmuş.İştar bir sağa bir sola dönüyor.Arada kalkıp oturuyor, sonra pat geri düşüyor.Derken su istiyor.Kalkıp getiriyorum.5 dakika sonra "anne bir daha çişim geldi" diyor,tuvalete götürüyorum.
Saat 10:15, yataktayız.Sinirlerim bozulmaya başladı, hala uyumuyor.Sorular soruyor, kendi kendine konuşuyor,sağa sola dönüyor. 10:30'a doğru benim de artık uykum gelmeye başlıyor,gözlerim kapanıyor. Veee hoppp dalıyorum..Uyandığımda saat 10:45..İştar uyumuş..
İşte bu noktadan sonra İştar artık top patlasa uyanmıyor.İster yerini değiştir,ister evde parti yap.Gece eğer kendi yatağında uyuduysa mutlaka 2-3 gibi uyanıp "anne, anne korkuyorum" diye sesleniyor.Yok benimle birlikte uyuduysa sabaha kadar kesintisiz uyuyor.
Neredeyse iki yıldır, İştar'ın kendi kendine erken saatte yatağında uyumasını sağlamak için neler denemedim ki? Stickerla ödüllendirme, tehdit,melisalı şurup vs vs...
Daha bir gece bile ben İştar'ın 21:30'da yatağında yanında kimse uzanmadan uyumasını sağlayamadım.Başlangıçta niyetler bu yönde olsa da kazanan hep İştar oldu.
Ve ben artık işi iyice saldım ve akışına bırakmaya karar verdim. Korkuyorum mu dedi,canı yanıma mı gelmek istedi?Öyle yapıyoruz. Ne yaparsam yapayım 10:30'dan önce uyumuyor mu?Kasmıyoruz, uyku hazırlık saatini de geriye çektik artık.Mücadele edilecek bir konu değil bu durum.
Ben de İştar gibiydim.Erken kalkamayan, akşamları da erken saatte uyuyamayan bir çocuktum. Okulum uzak olduğu için sabahları 7:30'da kalkmam gerekiyordu.O saatte gözümü açabilmem için 10 gibi yatardım ancak yine de 10:30'dan önce uyuyamazdım,sürekli sağa sola dönerdim. Ve buna rağmen ilk derslerde kafamı sıraya vurup uyuklardım.
Yıllar geçti,37 yaşına geldim.Hala ama hala 8'den önce uyanırsam, kaçta yatarsam yatayım; serseme dönüyorum, gece de ne kadar uykum olursa olsun 11'den önce uyuyamıyorum. Çok tanıdık değil mi :) İşte insan çocuk yetiştirirken ne kadar idealist olursa olsun, şunu hep unutuyoruz: armut her zaman dibine düşüyor.Elmadan kavun, cevizden fındık çıkmıyor.
İskandinav çocuk yetiştirme yöntemi her zaman ilgimi çekti ve baş tacı ettim ama eldeki malzeme Türkoğlu türk olunca, yapılacak şeyler de sınırlı oluyor tabi !
29 Kasım 2016 Salı
Oyun İster Bütün Çocuklar ,Renkleri Bırakın Çocuklara
İştar asla çekingen, annesinin bacakları arasına saklanan, oyuna karışması için benim itelemem gereken bir çocuk olmadı.Öncü ruhlu olduğu için zaman zaman arkadaşlarını da üzdüğü oldu, bu bir gerçek.
Büyüdükçe, hayatın evdeki gibi olmadığını fark etmesi çok uzun sürmedi İştar'ın, yani "anne su!" dediğinde tak önüne gelen su, her istediğini ona alan anneanne, babaanne vs. Arkadaşlarıyla oynarken İştar'ı zaman zaman gözlemliyorum: bir kere inanılmaz bir şekilde grubu domine etme isteği var İştar'ın.4 çocuk bebeklerle oynamaya karar verdiyse, beşinci çocuk olarak diyelim saklambaç oynamak istiyorsa, diğer çocukların vay haline. İstediğini yaptırana kadar diğer çocuklar üzerinde baskı kuruyor, hala sözü dinlenmiyorsa,o zaman çocukların oyununu bozuyor.
Hangi anne babayla konuşsam, çocuklarla ilgili öncelikli istedikleri/diledikleri şey, "özgüvenli" olmaları. Muhtemelen bizim neslin hem aile yaşantısı içinde hem de okullarda biraz ezik ve ihmal edilmiş şekilde büyümesiyle ilgili sanırım bu durum.Bu yüzden çocukların egosu genellikle şişik,sürekli bir talepkarlık durumu söz konusu.
Son dönemlerde,İştar'ın şişik egosu yavaş yavaş suya inmeye başladı.Ama bu defa da aşırı hassaslaştı! Her gün ama her gün, okulda ona kötü davranan, ona vuran, "popo,kaka,çiş" diyen arkadaşlarından bahsetmeye başladı.Okulda nasıl yapıyor bilmiyorum ama birlikteyken, arkadaşlarıyla oyununu bırakıp, bana sığınıyor. "anne bilmem kim beni oyununa davet etmedi" filan diyor.Davet etmedi dediği çocuk İştar'ın arkadaşı, tanımadığı birisi değil.
O yırtık, zorba denecek seviyede dominant İştar gitti, yerine aşırı hassas, her an ağlamaya hazır bir çocuk geldi.Acaba kardeşi olduğu için mi böyle yoksa eşref saati mi diye düşünmeden edemiyorum doğrusu.Dün de yatakta Ayşe' yi emzirirken annecim biraz kenara git dedim diye avaz avaz ağlamaya başladı, anne sen beni sevmiyorsun filan diyor.
Kafamda deli sorular ve İştar'da ne haller var acaba derken; bugün İştar'ın okuluna veli toplantısına gittim.Bloğumu takip edenler bilir, okulundan pek de memnun değilim İştar'ın.İki temel beklentimi karşılamadığı için biraz hayal kırıklığına uğradım: iyi bir İngilizce eğitimi ve okul dışında da arkadaşlarıyla sosyalleşebilmesi için fırsat yaratılması.Bu defa ki veli toplantısı geçen seneye göre daha verimli geçti ama yine bize gram söz hakkı verilmeden toplantı bitirildi.Bir de önden çocuklara gösteri yaptırılıp, gözümüz boyanarak, veliler gazlanarak başlatıldı.
İngilizce konusuna daha sonra değineceğim elbette ama bana göre en azından bir arkadaşla birlikte oyun oynamak İştar için çok ama çok önemli. Okuldan maalesef çok geç (18:30) geliyor.Yemek,banyo vs derken hedef uyku saatimiz olan 9'da ancak işlerimiz bitiyor. Yine de konu komşu vs İştar için bir şeyler ayarlamaya çalışıyorum. Herhalde bir annenin çocuğuna yapacağı en büyük kötülük okuldan gelmiş çocuğun eline oyalansın diye cep telefonu vermek.
İştar'ın oyun oynaması benim için de çok iyi oluyor, bana sardırmıyor çünkü, ben de biraz Ayşe ile ilgilenebiliyorum.
Bugün şanslı tesadüfler eseri,veli toplantısı sonrası İştar'ın en sevdiği iki sınıf arkadaşıyla ayaküstü tanıştık ve birbirimize telefonlarımızı verip çocukları bir araya getirelim diye sözleştik.Bu İştar için harika bir haber, umarım ileride bol bol oynama fırsatı bulurlar.
Bu aralar İştar'da bir haller var, eski neşesi yok,acaba olgunlaştığı için mi böyle oldu yoksa başka bir şey mi söz konusu; bakalım göreceğiz.
Eğer yabancı dizi takip etmeyi seviyorsanız, yeni keşfim "This is Us".Online dizi izleme sitelerinden izlemenizi tavsiye ederim. Aile içi ilişkileri, yıllar içinde değişen ailevi süreçleri ve küçük yaşlarda çocuğa aşılanan şeylerin büyüdüğünde nasıl meyvelerini verdiğini, flash backlerle bir ailenin 36 yıllık geçmişine inerek anlatıyor. Ben ,izledikçe kendi adıma bu diziden bir çok şey öğrendim,size de bir şeyler katar sanıyorum.
Büyüdükçe, hayatın evdeki gibi olmadığını fark etmesi çok uzun sürmedi İştar'ın, yani "anne su!" dediğinde tak önüne gelen su, her istediğini ona alan anneanne, babaanne vs. Arkadaşlarıyla oynarken İştar'ı zaman zaman gözlemliyorum: bir kere inanılmaz bir şekilde grubu domine etme isteği var İştar'ın.4 çocuk bebeklerle oynamaya karar verdiyse, beşinci çocuk olarak diyelim saklambaç oynamak istiyorsa, diğer çocukların vay haline. İstediğini yaptırana kadar diğer çocuklar üzerinde baskı kuruyor, hala sözü dinlenmiyorsa,o zaman çocukların oyununu bozuyor.
Hangi anne babayla konuşsam, çocuklarla ilgili öncelikli istedikleri/diledikleri şey, "özgüvenli" olmaları. Muhtemelen bizim neslin hem aile yaşantısı içinde hem de okullarda biraz ezik ve ihmal edilmiş şekilde büyümesiyle ilgili sanırım bu durum.Bu yüzden çocukların egosu genellikle şişik,sürekli bir talepkarlık durumu söz konusu.
Son dönemlerde,İştar'ın şişik egosu yavaş yavaş suya inmeye başladı.Ama bu defa da aşırı hassaslaştı! Her gün ama her gün, okulda ona kötü davranan, ona vuran, "popo,kaka,çiş" diyen arkadaşlarından bahsetmeye başladı.Okulda nasıl yapıyor bilmiyorum ama birlikteyken, arkadaşlarıyla oyununu bırakıp, bana sığınıyor. "anne bilmem kim beni oyununa davet etmedi" filan diyor.Davet etmedi dediği çocuk İştar'ın arkadaşı, tanımadığı birisi değil.
O yırtık, zorba denecek seviyede dominant İştar gitti, yerine aşırı hassas, her an ağlamaya hazır bir çocuk geldi.Acaba kardeşi olduğu için mi böyle yoksa eşref saati mi diye düşünmeden edemiyorum doğrusu.Dün de yatakta Ayşe' yi emzirirken annecim biraz kenara git dedim diye avaz avaz ağlamaya başladı, anne sen beni sevmiyorsun filan diyor.
Kafamda deli sorular ve İştar'da ne haller var acaba derken; bugün İştar'ın okuluna veli toplantısına gittim.Bloğumu takip edenler bilir, okulundan pek de memnun değilim İştar'ın.İki temel beklentimi karşılamadığı için biraz hayal kırıklığına uğradım: iyi bir İngilizce eğitimi ve okul dışında da arkadaşlarıyla sosyalleşebilmesi için fırsat yaratılması.Bu defa ki veli toplantısı geçen seneye göre daha verimli geçti ama yine bize gram söz hakkı verilmeden toplantı bitirildi.Bir de önden çocuklara gösteri yaptırılıp, gözümüz boyanarak, veliler gazlanarak başlatıldı.
İngilizce konusuna daha sonra değineceğim elbette ama bana göre en azından bir arkadaşla birlikte oyun oynamak İştar için çok ama çok önemli. Okuldan maalesef çok geç (18:30) geliyor.Yemek,banyo vs derken hedef uyku saatimiz olan 9'da ancak işlerimiz bitiyor. Yine de konu komşu vs İştar için bir şeyler ayarlamaya çalışıyorum. Herhalde bir annenin çocuğuna yapacağı en büyük kötülük okuldan gelmiş çocuğun eline oyalansın diye cep telefonu vermek.
İştar'ın oyun oynaması benim için de çok iyi oluyor, bana sardırmıyor çünkü, ben de biraz Ayşe ile ilgilenebiliyorum.
Bugün şanslı tesadüfler eseri,veli toplantısı sonrası İştar'ın en sevdiği iki sınıf arkadaşıyla ayaküstü tanıştık ve birbirimize telefonlarımızı verip çocukları bir araya getirelim diye sözleştik.Bu İştar için harika bir haber, umarım ileride bol bol oynama fırsatı bulurlar.
Bu aralar İştar'da bir haller var, eski neşesi yok,acaba olgunlaştığı için mi böyle oldu yoksa başka bir şey mi söz konusu; bakalım göreceğiz.
Eğer yabancı dizi takip etmeyi seviyorsanız, yeni keşfim "This is Us".Online dizi izleme sitelerinden izlemenizi tavsiye ederim. Aile içi ilişkileri, yıllar içinde değişen ailevi süreçleri ve küçük yaşlarda çocuğa aşılanan şeylerin büyüdüğünde nasıl meyvelerini verdiğini, flash backlerle bir ailenin 36 yıllık geçmişine inerek anlatıyor. Ben ,izledikçe kendi adıma bu diziden bir çok şey öğrendim,size de bir şeyler katar sanıyorum.
8 Kasım 2016 Salı
Dikkat! Bu Evde Hastalık Var!!
Derlerdi de inanmazdım."Çocuklu evde kış ayları bir hastalık sarmalında geçer,havalar ısınana kadar başınız hastalıktan kurtulmaz" lafı gerçekten doğruymuş.Her Ekim ayında olduğu gibi, bu yıl da son 4 gün kala İştar yine ateşlendi.Allah'tan Ayşe için zaten doktor randevusu almıştım, ikisi birlikte kontrole girdiler. Çok ciddi bir şey bulamadı doktor, fakat büyüyen geniz etinden şüphelendi.
"Horluyor mu, ağzı açık uyuyor mu" diye sordu. Ben kendimde hiç böyle rahatsızlıklar yaşamadığım için otomatik olarak "yooo" dedim ama esasen o sırada İştar daha doktor koltuğunda ateşi yükselip uyuyakaldığı için yüksek volümlü olarak horluyordu.Doktor da duyduğu sese istinaden teşhis koymuştu!!
Artık büyüdüğü için mi yoksa kaptığı mikrobun türevinden midir, ateşlenme durumu sadece bir gün sürdü,ertesi gün gayet de kuduruktu. Böyle günlerde en büyük avantajım aileme yakın oturmam, hemen İştar'ı anneanne-dede ilgisi için onlara gönderebiliyorum.
İlk ateşten bir kaç gün sonra, tam da pilatesteyken okuldan yine telefon geldi -ateş yükselmişti, acilen alır mısınızdı.
Koştur koştur gittim,müdürün odasında uyuklayan İştar'ı sırtlandım,doğru eve.Tabi bir kaç saat sonra yine hiç bir şey olmamış gibiydi. İlk etapta korkum, ateşlenme durumunun Ayşe'ye de bulaşmasıydı ama çok şükür onca sarılmaya,öpücüğe rağmen henüz bu risk gerçekleşmedi.
Fakat maşallah ertesi gün itibariyle hepimiz nakavt durumdaydık.
Önce hemen bende boğaz ağrısı olarak başladı..Derken Sophia'da öksürük ve bam! eşimde ateş..
Bütün hafta mikroplarla boğuşarak geçti ve fasılalarla da olsa hala durum devam ediyor. Geçen hafta sonu bu defa da İştar kusmuş, hem de 4-5 defa ve öksürürken değil, durup dururken. Kusmuş diyorum çünkü hafta sonunda İştar'ı babasıyla bırakıp şehir dışına gittim.
Döndükten bir kaç saat sonra yine korkunç bir boğaz ağrısı ve hooop yine hastayım!
Bu arada Sophia hala geceleri öksürüyor ve eşim de kırıklıktan bahsediyor. İştar da pazartesi sabahı yatağına kusmuş. Makarnayı önüne koyuyorum yemiyor, saat 7-8 gibi kucağımda uyuyakalıyor, geceleri bir kış klasiği olan öksürük sesi odalarımızı şenlendiriyor.
Totalde nereden baksanız 15 gündür evde hastalık kol geziyor. Her yanımız şurup,pastil,vitamin oldu.
Ayşe de geri kalmıyor tabi, öhö öhö sabahları hafif bir öksürüğü var.
Bu işte en doğru yaklaşım elbette bağışıklık sistemini güçlü tutmak.Kimi propolis diyor, kimi Sanbucol. Ben de bu sezon başında Omega 3 ve bağışıklık güçlendirici iki çeşit şurup almıştım. Ateşlerin inatçı olmaması belki bu şuruplar sayesindedir, bilemiyorum.
Bu akşam öksürükler için yeni duyduğum zencefil-bal karışımını deneyeceğim, umarım işe yarar!
"Horluyor mu, ağzı açık uyuyor mu" diye sordu. Ben kendimde hiç böyle rahatsızlıklar yaşamadığım için otomatik olarak "yooo" dedim ama esasen o sırada İştar daha doktor koltuğunda ateşi yükselip uyuyakaldığı için yüksek volümlü olarak horluyordu.Doktor da duyduğu sese istinaden teşhis koymuştu!!
Artık büyüdüğü için mi yoksa kaptığı mikrobun türevinden midir, ateşlenme durumu sadece bir gün sürdü,ertesi gün gayet de kuduruktu. Böyle günlerde en büyük avantajım aileme yakın oturmam, hemen İştar'ı anneanne-dede ilgisi için onlara gönderebiliyorum.
İlk ateşten bir kaç gün sonra, tam da pilatesteyken okuldan yine telefon geldi -ateş yükselmişti, acilen alır mısınızdı.
Koştur koştur gittim,müdürün odasında uyuklayan İştar'ı sırtlandım,doğru eve.Tabi bir kaç saat sonra yine hiç bir şey olmamış gibiydi. İlk etapta korkum, ateşlenme durumunun Ayşe'ye de bulaşmasıydı ama çok şükür onca sarılmaya,öpücüğe rağmen henüz bu risk gerçekleşmedi.
Fakat maşallah ertesi gün itibariyle hepimiz nakavt durumdaydık.
Önce hemen bende boğaz ağrısı olarak başladı..Derken Sophia'da öksürük ve bam! eşimde ateş..
Bütün hafta mikroplarla boğuşarak geçti ve fasılalarla da olsa hala durum devam ediyor. Geçen hafta sonu bu defa da İştar kusmuş, hem de 4-5 defa ve öksürürken değil, durup dururken. Kusmuş diyorum çünkü hafta sonunda İştar'ı babasıyla bırakıp şehir dışına gittim.
Döndükten bir kaç saat sonra yine korkunç bir boğaz ağrısı ve hooop yine hastayım!
Bu arada Sophia hala geceleri öksürüyor ve eşim de kırıklıktan bahsediyor. İştar da pazartesi sabahı yatağına kusmuş. Makarnayı önüne koyuyorum yemiyor, saat 7-8 gibi kucağımda uyuyakalıyor, geceleri bir kış klasiği olan öksürük sesi odalarımızı şenlendiriyor.
Totalde nereden baksanız 15 gündür evde hastalık kol geziyor. Her yanımız şurup,pastil,vitamin oldu.
Ayşe de geri kalmıyor tabi, öhö öhö sabahları hafif bir öksürüğü var.
Bu işte en doğru yaklaşım elbette bağışıklık sistemini güçlü tutmak.Kimi propolis diyor, kimi Sanbucol. Ben de bu sezon başında Omega 3 ve bağışıklık güçlendirici iki çeşit şurup almıştım. Ateşlerin inatçı olmaması belki bu şuruplar sayesindedir, bilemiyorum.
Bu akşam öksürükler için yeni duyduğum zencefil-bal karışımını deneyeceğim, umarım işe yarar!
7 Kasım 2016 Pazartesi
4 Yaş Gelişimi: Bağımsızlık
Doğduğundan beri benden bağımsız yetiştirmeye çalıştım İştar'ı. Her anlamda..Kaşığı bile eline verdim küçücükken..Kendi başına yemeyi öğrensin diye. 2 yaşına bastığı hafta anaokuluna yazdırdım, oysa ki bakıcımız vardı.Sabırla ayakkabılarını kendisinin giymesini bekledim. Hayır o yere düşürdüğün oyuncağı kendin alacaksın dedim.Kirlettiği üstünü kirli sepetine attırdım.
Sırf sorumluluk bilinci gelişsin,kendi yapabilsin diye..
Ve 4 yaş itibariyle geldiğimiz nokta şu:
İştar canının istediği her şeyi kendi başına yapabileceğine inanıyor.Ama dikkatinizi çekerim, gerekli olan şeyleri değil.Canının istediği şeyleri..
Ve maalesef onun canının istediği şeyleri kendi başına yapmasını da genellikle ben arzulamıyorum!!
Geçenlerde pes dedirten bir şey yaptı İştar:
Okuldan geldiği bir gün bloktan içeri girerken ona aşağıdan daire zilini nasıl çalacağını, daire numaramızı nasıl tuşlayacağını anlattım. Ertesi gün sitedeki arkadaşlarıyla parkta oynarken ben ona yemek getirmek için yukarı çıktım.5 dakika sonra aşağıdan kapı çaldı, kameraya baktım,İştar. Heralde çişi geldi komşulardan biri getirdi diye düşünüp, bloğun giriş kapısını açtım yukarıdan.
Fakat İştar tek başına içeri girdi, yanında kimse yoktu !!?? Ben panik tabi!!
Asansöre kendi binmesin diye terliklerimle fırladım dışarı. 11. kattayız, ha deyince aşağıya da inilmiyor ki.Asansörü çağırdım.
Ve evet kata geldi asansör.Kapı açıldı.
İçinden İştar indi..Yine tek başına!!
Parktan çıkmış,bizim bloğu bulmuş, daire numaramızı doğru tuşlamış,asansörle de bizim kata kadar çıkmıştı afacan!
Eve girdi, ayakkabılarını çıkarırken söylenmeye başladı, vay efendim diğer kızlar kaydırağı istememiş de, o da onlara sinirlenmiş de vs vs..Dona kaldım, ne diyeceğimi bilemedim.
Gecenin bi yarısı kalkıp tuvalete gidemeyen İştar maşallah canı isteyince daire kodunu bile tuşlayıp eve çıkabiliyor!
Ve uyarmama rağmen aynı şeyi iki kere daha yaptı. Resmen aklım çıktı!
Ha dedim madem sen gayet becerebiliyorsun başka şeyleri, o zaman İştar hanım bundan böyle yerlere fırlattığın kıyafetlerini de katlayıp çekmecene koyacaksın, girerken çıkardığın ayakkabını da portmantoya dizeceksin!
İlerleyen aylarda uykuya dalma ve gece tuvalete kalkma kısmını da kendi başına halletmesini bekliyorum!
Sırf sorumluluk bilinci gelişsin,kendi yapabilsin diye..
Ve 4 yaş itibariyle geldiğimiz nokta şu:
İştar canının istediği her şeyi kendi başına yapabileceğine inanıyor.Ama dikkatinizi çekerim, gerekli olan şeyleri değil.Canının istediği şeyleri..
Ve maalesef onun canının istediği şeyleri kendi başına yapmasını da genellikle ben arzulamıyorum!!
Geçenlerde pes dedirten bir şey yaptı İştar:
Okuldan geldiği bir gün bloktan içeri girerken ona aşağıdan daire zilini nasıl çalacağını, daire numaramızı nasıl tuşlayacağını anlattım. Ertesi gün sitedeki arkadaşlarıyla parkta oynarken ben ona yemek getirmek için yukarı çıktım.5 dakika sonra aşağıdan kapı çaldı, kameraya baktım,İştar. Heralde çişi geldi komşulardan biri getirdi diye düşünüp, bloğun giriş kapısını açtım yukarıdan.
Fakat İştar tek başına içeri girdi, yanında kimse yoktu !!?? Ben panik tabi!!
Asansöre kendi binmesin diye terliklerimle fırladım dışarı. 11. kattayız, ha deyince aşağıya da inilmiyor ki.Asansörü çağırdım.
Ve evet kata geldi asansör.Kapı açıldı.
İçinden İştar indi..Yine tek başına!!
Parktan çıkmış,bizim bloğu bulmuş, daire numaramızı doğru tuşlamış,asansörle de bizim kata kadar çıkmıştı afacan!
Eve girdi, ayakkabılarını çıkarırken söylenmeye başladı, vay efendim diğer kızlar kaydırağı istememiş de, o da onlara sinirlenmiş de vs vs..Dona kaldım, ne diyeceğimi bilemedim.
Gecenin bi yarısı kalkıp tuvalete gidemeyen İştar maşallah canı isteyince daire kodunu bile tuşlayıp eve çıkabiliyor!
Ve uyarmama rağmen aynı şeyi iki kere daha yaptı. Resmen aklım çıktı!
Ha dedim madem sen gayet becerebiliyorsun başka şeyleri, o zaman İştar hanım bundan böyle yerlere fırlattığın kıyafetlerini de katlayıp çekmecene koyacaksın, girerken çıkardığın ayakkabını da portmantoya dizeceksin!
İlerleyen aylarda uykuya dalma ve gece tuvalete kalkma kısmını da kendi başına halletmesini bekliyorum!
Kurs Kurs Kurs !
Geçen yıl 3 yaşındaki bir çocuk için oldukça yüklü bir kurs programımız vardı: sabah cimnastik, öğlen müzik, akşam yüzme..
İştar öyle böyle hepsine de uyum sağladı aslında. Ha ama şimdi düşünüyorum da yüzme dışında görünür bir iz bırakmadı, yeni bir yetkinlik kazandırmadı gittiği kurslar.Müzik kursunda aylarca anaokulunda öğrendiği şarkıları söyledi, cimnastikte ise gözümün önünde takla attılar, bir şeyler yaptılar ama şu an orada öğrendiği hiç bir şeyi hatırlamıyor. Olan her ay verilen yüklü paralara,getir götürlere ve evde miskinlikle geçirilecek zamanlara oldu gibi sanki..
Bu yıl evin düzeni (temizlik vs) ve Ayşe'nin de hafta sonları bir anneye ihtiyacı olmasından dolayı sadece müzik kursuna devam ediyoruz.Cumartesileri, yarım saat.Şu saate kadar hala bunun da gerekliliğini sorgulamıyor değilim, zira hala ana okulu şarkılarındayız ve ne zaman sadede gelicez sabırla bekliyorum.
Evimizde bir piyanomuz var. Aslında özel ders de aldırabilirim ve gittiği şu kurstan çok daha hızlı yol alırız, yani en azından yaptığımız faaliyet somut sonuçlarla geri döner. Ama bir yandan da acaba çok mu erken diye düşünüyorum.
Bu yıl okulda derslerin yanında isteyenlerin gittiği folklor ve bale workshopları var İştar'ın. İkisine de gidiyor. Ama haftada yarım saatmiş.Bale kursuna gitmek ister misin diye sordum, hayır kursa gitmek istemiyorum dedi.
Çocuk haklı.Geçen yıl çok yorduk onu.
Evimizin yakınlarındaki spor klubünde çocuklar için tenis dersleri var.Denemek için gittik, ama talimatları pek de beceremedi, seneye bir daha gelin dediler.
Babasıyla binicilik eğitimi verilen bir at çiftliğine gitmişler. Deneme dersi almış, ama orada da bacak kasları henüz gelişmemiş, daha sonra gelin demişler.
Şu an yüzmeye devam etmiyoruz, zira önümüz kış, havalar buz gibi olacak.Bir de havuz çıkışı üşütsün istemem.
Fakat aktivite aktivite diyoruz ya, işte babası İştar'a çok bomba bir şey bulmuş: paten!
Önce gidip Decathlon'dan patenleri satın aldılar, oradaki satış sorumlusundan da özel ders verecek bi çocuğun kontak bilgilerini almışlar. İştar Ekim'den beri paten dersi alıyor ve an itibariyle gayet de güzel kayıyor!! Henüz 4 yaşındayız, 10 yaşına geldiğinde herhalde havada takla atıyor olur!
İştar öyle böyle hepsine de uyum sağladı aslında. Ha ama şimdi düşünüyorum da yüzme dışında görünür bir iz bırakmadı, yeni bir yetkinlik kazandırmadı gittiği kurslar.Müzik kursunda aylarca anaokulunda öğrendiği şarkıları söyledi, cimnastikte ise gözümün önünde takla attılar, bir şeyler yaptılar ama şu an orada öğrendiği hiç bir şeyi hatırlamıyor. Olan her ay verilen yüklü paralara,getir götürlere ve evde miskinlikle geçirilecek zamanlara oldu gibi sanki..
Bu yıl evin düzeni (temizlik vs) ve Ayşe'nin de hafta sonları bir anneye ihtiyacı olmasından dolayı sadece müzik kursuna devam ediyoruz.Cumartesileri, yarım saat.Şu saate kadar hala bunun da gerekliliğini sorgulamıyor değilim, zira hala ana okulu şarkılarındayız ve ne zaman sadede gelicez sabırla bekliyorum.
Evimizde bir piyanomuz var. Aslında özel ders de aldırabilirim ve gittiği şu kurstan çok daha hızlı yol alırız, yani en azından yaptığımız faaliyet somut sonuçlarla geri döner. Ama bir yandan da acaba çok mu erken diye düşünüyorum.
Bu yıl okulda derslerin yanında isteyenlerin gittiği folklor ve bale workshopları var İştar'ın. İkisine de gidiyor. Ama haftada yarım saatmiş.Bale kursuna gitmek ister misin diye sordum, hayır kursa gitmek istemiyorum dedi.
Çocuk haklı.Geçen yıl çok yorduk onu.
Evimizin yakınlarındaki spor klubünde çocuklar için tenis dersleri var.Denemek için gittik, ama talimatları pek de beceremedi, seneye bir daha gelin dediler.
Babasıyla binicilik eğitimi verilen bir at çiftliğine gitmişler. Deneme dersi almış, ama orada da bacak kasları henüz gelişmemiş, daha sonra gelin demişler.
Şu an yüzmeye devam etmiyoruz, zira önümüz kış, havalar buz gibi olacak.Bir de havuz çıkışı üşütsün istemem.
Fakat aktivite aktivite diyoruz ya, işte babası İştar'a çok bomba bir şey bulmuş: paten!
Önce gidip Decathlon'dan patenleri satın aldılar, oradaki satış sorumlusundan da özel ders verecek bi çocuğun kontak bilgilerini almışlar. İştar Ekim'den beri paten dersi alıyor ve an itibariyle gayet de güzel kayıyor!! Henüz 4 yaşındayız, 10 yaşına geldiğinde herhalde havada takla atıyor olur!
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)